Siemens – Urządzenia Gospodarstwa Domowego
Definiowanie wzornictwa.
Wzornictwo oznacza dla każdego coś innego. Zainspiruj się czwórką niesamowicie utalentowanych architektów i dowiedz się, jak wkomponowali swój styl w swoje projekty i własne domy.
Antonin Ziegler, architekt w Paryżu
W czasach, gdy większość architektów marzy tylko o wielkich deskryptorach i budowaniu ogromnych struktur, Antonin Ziegler usiłuje wrócić do samych podstaw architektury, czyli do prywatnego domu. Filozofia ta wywodzi się z początków Paryżanina, gdy pisał on swoją dysertację na temat najbardziej podstawowego elementu architektonicznego jakim jest mur. Po ukończeniu studiów w 2003 roku, szybko piął się po szczeblach kariery kilku dużych firm, takich jak Paul Chemetov w Paryżu, CBA Architecture w Rouen i YH2 w Montrealu, aby następnie powrócić do Paryża w 2012 roku. Tutaj założył swoją własną pracownię, mocno ukierunkowaną na architekturę prywatną. Własna rezydencja Antonina Zieglera, którą zaprojektował dla siebie, swojej partnerki i pracowni architektonicznej, zostało zbudowane na działce o powierzchni 35 m² przy spokojnej ulicy na przedmieściach miasta. Wąska i wysoka, zlokalizowana za żelazną bramą, Le 107, jak utarło się ją określać, stanowi rzeźbiarski portret tego niezależnego architekta, do którego zwiedzenia nas zaprosił.
Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy w przypadku Le 107, jest hiperefektywne wykorzystanie przestrzeni w budynku. Co możesz nam powiedzieć o pracy w warunkach ścisłych ograniczeń?
Ograniczenia pozwalają mi na większą kreatywność — w granicach, w jakich możemy się wyrazić. W przypadku Le 107, nie uważam, aby były one szczególnie ograniczające. W rzeczywistości, będąc swoim własnym klientem, musiałem się tylko martwić o przepisy budowlane i budżet, co było dla mnie dość wyzwalające. Co ciekawe, niewielkie rozmiary działki stanowiły mniejszy problem niż limit wysokości zabudowy wynikający z sąsiedztwa. Musiałem wykazać się kreatywnością, by móc jak najlepiej to wykorzystać.
Czy możesz podzielić się konkretnymi strategiami, które pomogły ci maksymalnie wykorzystać przestrzeń?
To, co sprawia, że Le 107 się sprawdza, to połączenie pionowości i otwartości. Biuro wydaje się większe niż jest. Na przykład parter otwiera się z przodu dużymi wykuszami w kierunku ulicy oraz przedłużeniem patio z tyłu, co skutecznie powiększa przestrzeń wewnętrzną w obu kierunkach. Dwa górne piętra są podobnie otwarte i kaskadowo łączą się ze sobą za pośrednictwem schodów. To jest loft — ale pionowy. Zasadniczo pociąga mnie koncepcja, że pomieszczenia mogą być wymienne, że ich przeznaczenie nie jest ściśle określone. Chciałem, aby mój dom był nieco oniryczny, aby działał według własnych zasad.
Fasada Le 107 to figlarny kolaż blachy, drewna, surowego betonu i szarej cegły. Opowiedz nam o materiałach, które wybrałeś do pracy nad swoim domem.
Wybrałem skromne materiały, które komponują się z otoczeniem. Musiały być też niedrogie, więc stać mnie było na duże okna wykuszowe, które stanowiły znaczną część budżetu budynku. Nie lubię materiałów, które imitują lub ukrywają. Staram się również zapewnić spójność materiałów: w miarę możliwości używam tych samych materiałów na zewnątrz i wewnątrz budynku.
Zewnętrzna konstrukcja i wystrój wnętrza Le 107 rzeczywiście wydają się być jednolite. Czy w ogóle rozróżniasz architekturę i wystrój wnętrza?
Dla mnie nie ma żadnej różnicy między tymi dwiema sferami, ponieważ budynek musi być traktowany jako całość. Projektuję elewacje zewnętrzne w tym samym czasie co wnętrze i nie wyobrażam sobie pracy w inny sposób. Inaczej wyglądałoby to, jak malarz malujący tylko połowę obrazu. Najważniejsze jest zachowanie spójności wizji.
Ważną częścią twojej spójnej wizji jest kuchnia. W ramach swoich prac projektujesz je jako otwarte, wypełnione światłem przestrzenie, gdzie ludzie mogą nie tylko jeść i gotować, ale także mieszkać. Jak wygląda twoja filozofia projektowania nowoczesnej kuchni?
W ramach wszystkich moich projektów kuchnia stanowi centrum domu. Lubię projektować je za dużymi oknami, bo właśnie tam toczy się życie i ludzie spędzają czas — są równie interesujące do obserwowania jak i do życia. Nie ma znaczenia, czy jest mała czy przestronna, czy posiada tylko dwa meble, ważne jest, aby kuchnia stanowiła serce domu. Moja własna kuchnia, na przykład, stanowi podstawę Le 107 i jest widoczna z każdego miejsca w domu. Może nie gotuję zbyt często, ale spędzam tam dużo czasu.
W ostatnich latach pojawiło się szereg innowacji w zakresie urządzeń kuchennych — począwszy od modułowości po łączność. Czy jest jakiś trend, który uważasz za szczególnie istotny lub przydatny?
To, co mnie interesuje w obszarze ewolucji technologicznej urządzeń kuchennych, to bezproblemowość ich integracji — do takiego poziomu, że znikają. Kiedy chłodziarka, zmywarka i okap stają się niewidoczne, kuchnia może nagle zacząć pełnić inne funkcje. Stwarza to wiele możliwości pod kątem wykorzystania przestrzeni, jak również pod kątem jej projektowania.
Twoje studio znajduje się zaledwie piętro wyżej, na antresoli. Jak zachowujesz równowagę między życiem osobistym a zawodowym, gdy te dwie sfery rozgrywają się w tak bliskiej odległości?
Ściśle rozgraniczam te dwie sfery. Wszystkie moje działania twórcze odbywają się w studio i nigdy nie robię nic związanego z pracą w innych miejscach w domu. Pod tym względem jestem jak wszyscy: po długim dniu lub rysowaniu wypatruję z niecierpliwością momentu wyjścia z biura i możliwości spędzania czasu w innych przestrzeniach i przy innych zajęciach.
Kiedy współpracowałeś z dużymi firmami architektonicznymi w Paryżu, Rouen i Montrealu, kierowałeś pracą całych zespołów. Teraz, w Twoim studio znajduje się zaledwie jedno biurko. Wolisz pracować sam?
Przyznam, że tak. Kiedy podejmuję się realizacji projektu, projektuję tylko to, co sam jestem w stanie zrobić. To jest to, co lubię w przypadku skali pojedynczego domu: mogę realizować swoją wizję samodzielnie i mieć pełną kontrolę. Ale to nie wszystko: lubię projektować domy, ponieważ stanowią one samą istotę architektury — jednym z naszych najbardziej pierwotnych instynktów jest znalezienie schronienia. Jako architekt, pierwszą rzeczą, którą rysujesz, jest linia wyznaczająca przestrzeń, gdzie budowana jest ściana.
Chociaż większość architektów wynajmuje fotografów architektury, aby uchwycić swoje prace, Ty samodzielnie dokumentujesz swoją pracę. Co więcej, wizualizujesz architekturę dla innych osób za pośrednictwem 213613®, studia fotografii cyfrowej, które prowadzisz równolegle. Czy Twoje fotograficzne spojrzenie ma wpływ na Twoje projekty?
Fotografia ściśle wiąże się z architekturą — do tego stopnia, że zastanawiam się, czy nie zostałem architektem, aby stworzyć większą przestrzeń do fotografowania. Kadruję każdy widok, który projektuję w domu, jak zdjęcie Właściwie, oprogramowanie, którego używam oblicza natężenie światła tak samo, jak aparat fotograficzny, co pozwala mi na odpowiednie dostosowywanie moich projektów. Czasami mam wrażenie, że moja praca przypomina pracę scenografa.
Ponadto, Le 107 może posłużyć jako modelowy przykład radzenia sobie z brakiem miejsca w coraz gęściej zabudowanych miastach, co dla współczesnych architektów i urbanistów jest kwestią kluczową. Jak chciałbyś, aby wyglądał rozwój krajobrazu miejskiego?
Lubię gęste miasta, gdzie każdy zakamarek i każda nisza jest wypełniona. Moim zdaniem francuskie prawo i przepisy budowlane są zbyt surowe, jeśli chodzi o gęstość zabudowy. Miasto, takie jak na przykład Paryż, mogłoby rozrastać się w pionie, gdybyśmy mogli budować na już istniejących dachach. Gęstość jest katalizatorem kreatywności, który zmusza architektów i urbanistów do tworzenia nowych form budownictwa mieszkaniowego i przestrzeni publicznej. A nowe formy są niezwykle potrzebne, ponieważ nie możemy pozwolić, by nasze miasta poszerzały się w nieskończoność.
